ما، قشر مظلوم و مستضعفِ زولبیاها به عنوان یکی از احزابِ فصلی و موسمی کشور، در اینجا جمع شدیم تا مراتب ناراحتی و خشم خودمان را از تمام شدنِ ماه رمضان اعلام کنیم.

ما زولبیاها، اعلام میداریم که این چه وضعشه آقاااااااا؟ ماه رمضان تموم شد دیگه ما هیچی؟ مگه ما چی کم از شیرینی دانمارکی داریم با اون قیافه اش!

سوال ما از مردم شریف ایران این است که آیا، مگر ما خوشمزه نیستیم؟ پس چرا تا ماه رمضان تمام میشود دیگه کسی حتی حال ما هم نمیپرسد؟

ما جمعیت مظلوم زولبیاها، همینطوری در ماه رمضون هم مظلومیم دیگه چه برسه به بقیه سال. درست است که در اسم، همه میگویند زولبیا و بامیه، اما در حقیقت بامیه و زولبیا هستش. ما زولبیاها خودمان هم میدانیم که ما به خاطر بامیه کنارش میخرند. همیشه در ظرف اضافه میاییم و همیشه همه به نگاهشان به بامیه های داخل ظرف است.

فلذا اینجانب به نمایندگی از تمامی زولبیاها اعلام میدارم که پیشی بیا منو بخور. چراکه همیشه داخل ظرفها اضافه می آییم و خشک میشویم. پس پیشی بیا منو بخور.

حالا این مشکل بامیه سالاری و پان بامییسم رو باهاش کنار اومدیم. جماعت مظلوم زولبیاها سالهاست که به ظلم و تبعیض بامیه ها عادت کرده ایم. در اسم میگویند زولبیا و بامیه ولی فقط در اسم است. اِسماً از ما استفاده میکنند و در تبلیغات سنگ ما را به سینه‌ی  روغنیشان میمالند اما حقوق ما را پایمال میکنند.

خدا میداند که چقدر غم و اندوه در دل داریم. من خودم در دلم دو تا فحش به زبان چینی به بامیه ها نوشته ام اما کسی نمیتواند بخواند.

اصلا کار به جایی رسیده که باید اسممان را عوض کنیم و به جای زولبیا اسممان را بذاریم زولنیا. گذشت زمانی که زولبیا بودیم الان شدیم زولنیا

از این روی ما برانیم که تا مراتب اعتراض خود را به این موسمی بودنمان برسانیم و بگوییم که ما در تمام سال خوشمزه ایم نه فقط در ماه رمضان

ما در تلاشیم که به عادی سازی روابطمان با انسانها در تمام سال بپردازیم و نمیخواهیم فقط مختص به ماه رمضان باشیم.

به امید روزی که بچه ها شمع تولدشان را روی زولبیای تولد فوت کنند نه روی کیک تولد. تازه جای شمع هم داریم. قشنگ شمع فرو میره توی همین سولاخامون. خیلی هم خوبه اصلا هم نمی افته.

به امید روزی که همه با زولبیا دهان خود را شیرین کنند، آن هم در تمام ماههای سال.